چه امیدی ، چه پیغامی ، کدامین قصه شیرین برای کودک فردا . برای کودک فردا.

زمین از قصه میمیرد ، گل از باد زمستانی ، شهود شعر نا پیداست در این مرداب انسانی . همه جا سایه ی وحشت ، همه جا چکمه ی قدرت . گلوی هر قناری را بریدن از سره نفرت .به جای رستن گلها به باغ سبز انسانی شکفته بو ته ی آتش . نشسته جغد ویرانی .

که میگوید که میگوید جهانی این چنین زیباست ، جهانی این چنین رسوا ، کجا شایسته ی روءیاست .چه آغازی ، چه انجامی ، چه امیدی ، چه پیغامی ، سوءالی مانده بر لبها که میپرسم من از دنیا . به تکرار غم من ، کجای این شبه تیره بیاویزم قبای تیره ی خود را .قبای تیره ی خود را.